اثر درمان‌های شناختی –رفتاری فردی و گروهی بر افسردگی و میزان بازده قلبی در بیماری کرونر قلب

افسردگی یک اختلال رایج در بیماران عروق کرونر قلب است که سلامت روانی و میزان بازده قلبی آنان را کاهش می‌دهد. هدف این پژوهش بررسی اثربخشی درمان‌های شناختی-رفتاری فردی و گروهی بر افسردگی و میزان بازده قلبی بیماران عروق کرونر قلب و مقایسه اثر دو روش روان درمانی بود. آزمودنی‌ها بیماران کرونر قلبی بین سنین ۳۰ تا ۶۰ سال و مبتلا به افسردگی متوسط تا شدید بودند. آزمودنی‌ها به صورت تصادفی در سه گروه همتاشده قرار گرفتند که شامل دو گروه آزمایشی برای دریافت درمان‌های شناختی-رفتاری فردی (۲۰ n=) و شناختی-رفتاری گروهی (۱۶ n=) و یک گروه کنترل (۱۶ (n= بود. گروه کنترل هیچ درمان روان شناختی دریافت نکردند. این پژوهش یک مطالعه آزمایشی است. بیماران با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. همه آزمودنی‌ها پرسشنامه افسردگی بک-۲ را در مراحل پیش آزمون و پس آزمون تکمیل نمودند. هم چنین آزمون بازدهی قلب در مراحل پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون تکرار سنجش ترکیبی و آزمون تعقیبی شفه انجام شد. روش‌های درمان‌های شناختی- رفتاری فردی و گروهی بر کاهش میزان افسردگی بیماران عروق کرونر قلب بطور معنی‌داری تأثیر داشت، اما در افزایش بازده قلبی آنان بی تأثیر بود. در ارتباط با کاهش میزان افسردگی تفاوت معنی‌داری بین دو روش درمانی وجود نداشت. روش‌های درمانی شناختی-رفتاری فردی و گروهی می‌توانندمیزان افسردگی در بیماران کرونر قلبی و نیاز به مصرف داروهای روانپزشکی در آنان را کاهش دهند.